Άγιος Παΐσιος: Σπάνια στιγμιότυπα από το εσωτερικό του κελιού
Ο αγαπημένος Άγιος του λαού, ο Άγιος Παΐσιος άφησε μεγάλο αντίκτυπο με τις διδασκαλίες του καθώς τα λόγια του ηρεμούσαν τις ψυχές των ανθρώπων, με την βοήθεια του Θεού. Μάλιστα στην εποχή του, οι πιστοί κάνανε ουρές για να επισκεφθούν το κελί του, στο οποίο πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Πάμε να δούμε το κέλι που στέγασε την Αγιότητα του Γέροντα Παΐσιου.
Στο τμήμα της διαδρομής από Σταυρονικήτα προς Καρυές, μετά το προσκυνητάρι που βρίσκεται στα αριστερά του δρόμου, ανοίγεται ένα μονοπάτι που σε οδηγεί σε μια εντυπωσιακή περιοχή. Αυτό το μονοπάτι διασχίζει ένα χαμηλό δάσος, γεμάτο κουμαριές, άρια και ρείκια, δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο. Καθώς περπατάς, ανεβοκατεβαίνεις σε ανώμαλο έδαφος, ανακαλύπτοντας κάθε φορά νέες ομορφιές. Στο τέλος του μονοπατιού, συναντάς ένα περιφραγμένο Καλύβι, που περιβάλλεται από συρματόπλεγμα για προστασία. Κοντά στην είσοδο του Καλυβιού, υπάρχει ένα κουτί με μια σχισμή, παρόμοιο με ένα γραμματοκιβώτιο, και εκεί υπάρχει ένα σημείωμα με τα εξής περίπου λόγια:
«Σημειώστε στο χαρτί τι θέλετε να συζητήσουμε και βάλτε το μέσα στο κουτί. Περισσότερο θα ωφεληθείτε από την προσευχή παρά από τη συζήτηση».
Στην περίφραξη του Καλυβιού, είχε τοποθετηθεί ένα σύρμα που ήταν δεμένο πάνω του. Αυτό το σύρμα χτυπούσε το καμπανάκι και έτσι ειδοποιούσε τον Γέροντα.
Η αυλή με τα ελαιόδεντρα και τα κλήματα στο κελί του Άγιου Παΐσιου
Καθώς ακολουθήσει κανείς το μονοπάτι, θα μπορούσε να δει ένα σωρό από ξύλα που βρίσκονταν επάνω του. Αυτά τα ξύλα είχε τοποθετηθεί εκεί από τον Γέροντα, ώστε να μην είναι εμφανές όταν κινούνταν από το κελί στο εργαστήριο. Κατεβαίνοντας προς το δεξιά, κάτω από μια ελιά, θα μπορούσες να δεις ένα τραπεζάκι και δύο προσωρινά καθίσματα, το καλοκαιρινό στέκι του Γέροντα.
Αριστερά, υπήρχε ο τάφος του παπα-Τύχωνα, όπου ο Γέροντας είχε φυτέψει δενδρολίβανα για να μην πατιούνται. Μερικά σκαλοπάτια σε έναν μικρό κατήφορο οδηγούσαν σε ένα διάδρομο που βρισκόταν πριν από την είσοδο, μεταξύ του σπιτιού και ενός πεζούλιου. Οι άκρες του διαδρόμου ήταν κλειστές με πόρτες, προκειμένου να αποτρέπεται η κυκλοφορία του αέρα.
Στην αριστερή πλευρά, θα μπορούσε κανείς να δει ένα πρωτόγονο μαγειρείο, μια μικρή επιφάνεια στο πεζούλι όπου μπορούσε να χωρέσει μια κατσαρόλα, και από κάτω ένας χώρος για να ανάβει φωτιά. Υπήρχε ένα μικρό υπόστεγο πριν από την είσοδο της Καλύβης, και ο προσκυνητής, περνώντας την θύρα της εισόδου, βρισκόταν σε έναν προθάλαμο με ένα βήμα πλάτος και τρία μήκος, που φωτιζόταν από ένα μικρό παραθυράκι. Κατευθείαν μπροστά ήταν το κελί του Γέροντα, και αριστερά ήταν το Εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού, με τρεις ή τέσσερις εικόνες στο άγιο τέμπλο, ένα στασίδι, ένα αναλόγιο και τίποτα άλλο.
Ήταν μια εντυπωσιακή απλότητα. Λίγα μέτρα προς τα δυτικά από την είσοδο, υπήρχε μια άλλη εξωτερική πόρτα που οδηγούσε στο εργαστήριο και στο “Αρχονταρίκι”, ένα μικρό, απλό κελάκι με χαμηλό ταβάνι από καλάμια και χώμα, και με δύο πολύ στενά κρεβάτια που ήταν αρκετά κοντά, με ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους ώστε να χωράει μόνο ένας άνθρωπος.
Το μικρό Καλυβάκι του Τιμίου Σταυρού, παρότι περιορισμένων δυνατοτήτων φιλοξενίας, αντιπροσώπευε έναν τόπο όπου ο Γέροντας Παΐσιος, με τον χαρακτηριστικό του ήρεμο και συνετό τρόπο, φιλοξενούσε τους επισκέπτες με διακριτικότητα, επιλέγοντας προσεκτικά πότε υπήρχε πραγματική ανάγκη. Αποδεικνύοντας την αγάπη και την ευγένεια του, έγραφε σε μια επιστολή του, στις 21 Δεκεμβρίου 1971:
«…Έχω όλη την αγαθήν προαίρεσιν να σας φιλοξενώ με όλην την γύφτικήν μου φιλοξενία στην Καλύβη μου και να είμαι δικός σας, όχι ο μισός Παΐσιος, αλλά ολόκληρος. Όποτε θέλετε να μην διστάζετε, (διότι όταν θα καταλάβω ότι διστάζετε, θα στενοχωρηθώ). Μόνον τώρα τον χειμώνα, έναν μόνον δέχεται η Καλύβη. Δυστυχώς, η Καλύβη μου δεν συμφωνεί με την καρδιά μου».
Στην ανατολική πλευρά του Κελιού, υπήρχε μια στέρνα με καθαρό βρόχινο νερό που συλλέγονταν από τη σκεπή με τη χρήση λουκίων. Ο Γέροντας πήγαινε εκεί για να πιεί και να προσφέρει νερό στους επισκέπτες. Λίγο πιο μακριά υπήρχε μια ακόμη μεγαλύτερη ανοιχτή στέρνα που προοριζόταν για άρδευση, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε, καθώς ο Γέροντας δεν είχε κήπο που θα χρειαζόταν πότισμα.
Η καθημερινότητα του Άγιου Παΐσιου
Η καθημερινή ζωή του Γέροντα στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού ήταν περίπου ως εξής:
Κάθε βράδυ, ο Γέροντας κοιμόταν για δύο έως τρεις ώρες και ξύπναγε κοντά στα μεσάνυχτα. Στη συνέχεια, πραγματοποιούσε αγρυπνία και ξεκουραζόταν ελαφρά το πρωί, πριν από την αυγή της ημέρας.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν δεν είχε επισκέπτες, ο Γέροντας ασχολούνταν με διάφορες χειρωνακτικές εργασίες. Συγκεκριμένα, χαρακτηριστικά ανέφερε ότι αποτύπωνε εικονίδια και Σταυρούς σε ξύλο με τη χρήση μιας πρέσσας.
Τις υπόλοιπες ώρες, αφιερωνόταν στη μελέτη, την προσευχή και την απάντηση σε τακτά γράμματα που λάμβανε από πλήθος ανθρώπων που ζητούσαν προσευχή ή ανταπόκριση σε σοβαρά προβλήματα. Έγραφε επί ώρες καθημερινά, και όταν η νύχτα έπεφτε, συνέχιζε τη δουλειά του με τη βοήθεια ενός κεριού.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο αριθμός των επισκεπτών αυξήθηκε σημαντικά. Πολλές ώρες απασχόλησης του αφιέρωνονταν για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα τους.
Για ένα διάστημα, δύο ημέρες την εβδομάδα (Τετάρτη και Παρασκευή), ο Γέροντας έκλεινε την πόρτα του και παρέμενε μοναχός. Δεν δέχονταν κανέναν επισκέπτη. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών, νήστευε, προσευχόταν και αφιερωνόταν σε λεπτή πνευματική εργασία για τον εαυτό του. Επιπλέον, είχε ένα μικρό καλύβι στο δάσος, κοντά σε ένα ρέμα, το οποίο ήταν προχειροφτιαγμένο και καλυμμένο με λαμαρίνα. Μερικές φορές, αποσύρονταν εκεί για να έχει περισσότερη ησυχία. Αφού επέστρεφε από την απομόνωση ή απουσία του, διάβαζε τις σημειώσεις των επισκεπτών και προσευχόταν για αυτούς με ειλικρίνεια.
Συνήθως, ο Γέροντας λειτουργούσε και συνδιάζονταν με τους άλλους στο Μοναστήρι (Σταυρονικήτα). Ωστόσο, περιοδικά πραγματοποιούσε θεία Λειτουργία και στο Εκκλησάκι ή επισκεπτόταν γνωστά κελιά, όπου θα μπορούσε να τελέσει την Λειτουργία.
Επίσης, συγκεντρώνοντας ελιές και χρησιμοποιώντας ένα πρωτόγονο και πρωτότυπο ελαιοτριβείο που ίδιος εφηύρε και κατασκεύασε, εξήγαγε λίγο λάδι για τα καντήλια της Εκκλησίας. Επίσης, μοίραζε ελιές σε φτωχούς ασκητές και γεροντάκια της Καψάλας. Επισκεπτόταν τους ανθρώπους αυτούς για να τους βοηθά σε οτιδήποτε μπορούσε.
Πληροφορίες: Από το βιβλίο «Βίος Ιερομονάχου Παϊσίου του Αγιορείτου» του Ιερομονάχου Ισαάκ
Φωτογραφίες Κελιού: keliotis (30 Ιουνίου 2010)
