Το νερό δεν είναι εμπόρευμα, είναι δημόσιο αγαθό.
Αυτό είναι εδώ και χρόνια το σύνθημα των κατοίκων στις Σταγιάτες Πηλίου που αντιστέκονται σθεναρά στην ιδιωτικοποίηση του νερού.
Το 2020, ο δήμαρχος Βόλου Αχιλλέας Μπέος είχε καταφερθεί εναντίον των κατοίκων του χωριού για το γεγονός ότι αντέδρασαν στην παράδοση της πηγής της Κρύας Βρύσης σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Τότε, οι ντόπιοι με ψήφισμα ζητούσαν να διαχειρίζονται μόνοι τους την υδροδότηση του χωριού τους.
Όταν ο Αχιλλέας Μπέος έφτασε εκείνες τις ημέρες στο χωριό έγινε δέκτης σφοδρής κριτικής από γυναίκες του χωριού που του έλεγαν να φύγει καθώς είναι ανεπιθύμητος στην περιοχή.
Σήμερα, μετά τις καταστροφικές πλημμύρες και την έλλειψη νερού που υπάρχει στην πόλη του Βόλου, οι κάτοικοι του χωριού δείχνουν την αλληλεγγύη τους.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Λαϊκή Συνέλευση Σταγιατών:
Οι δημόσιες κρήνες των Σταγιατών δεν σταμάτησαν να μας τροφοδοτούν με το νερό της Κρύας Βρύσης. Τρέχει καθαρό κι ελεύθερο και προσφέρεται σε όποι@ς το έχουν ανάγκη αυτές τις δύσκολες μέρες. Ο δρόμος για το χωριό είναι βατός με μεγάλη προσοχή!
Κι όπως λέει ο ποιητής:
«Σαν το νερό των Σταγιατών δεν έχει,
όποιος το πίνει πολεμάει κι αντέχει
δεν τ’ αγοράζω, δε πουλώ
μα με κερνάς και στο κερνώ
σαν το νερό των Σταγιατών δεν έχει.»
Κάτοικοι των Σταγιατών και της Πορταριάς μεταφέρουν καθημερινά τόνους πηγαίου νερού για οικιακή χρήση σε γειτονιές του Βόλου καθώς η υδροδότηση στην πόλη δεν έχει αποκατασταθεί ακόμα.
Λίγα λόγια για τους Σταγιάτες
Οι Σταγιάτες βρίσκονται στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του Πηλίου σε υψόμετρο 340 μέτρα σε απόσταση 8 χλμ. βορειοανατολικά από το κέντρο του Βόλου. Αναφέρονται επίσημα, μετά την ένωση της Θεσσαλίας, το 1883 , γραμμένοι ως Σταγιάταις. Σύμφωνα με την απογραφή 2011 απογράφησαν 121 κάτοικοι.
Στο αρχοντικό Παπαθεολόγου, κάτω από την κεντρική πλατεία, λειτουργεί το κοινοτικό κέντρο παράδοσης και πολιτισμού Σταγιατών. Στις συλλογές του περιλαμβάνονται έπιπλα, παλιές φωτογραφίες του χωριού και εργαλεία για την παρασκευή λουκάνικων. Οι Σταγιάτες ήταν γνωστές για την παρασκευή λουκάνικου, με κύριους παραγωγούς τις οικογένειες Βουρλογιάννη, Καρακαστανιά, Καβούρα, Κορώνη, Ματή και Στράκα. Παραδοσιακά, αγόραζαν βουβάλια, αγελάδες, μοσχάρια, αιγοπρόβατα από τις ζωοπανηγύρεις της Θεσσαλίας και τα εξέτρεφαν στο χωριό πριν τα σφάξουν. Στο χωριό λαμβάνει χώρα το καλοκαίρι η γιορτή λουκάνικου.
Στο χωριό σώζεται το σπίτι του Μαργαρίτη, ένα τριώροφο αρχοντικό του 1791. Το κτίριο αρχικά είχε μια επέκταση (κεραία), που του έδινε σχήμα Γ, αλλά αυτή έχει αφαιρεθεί. Το κτίριο εμφάνισε ζημιές στο βόρειο και ανατολικό τοίχο, καθώς ήταν ασύνδετοι, με αποτέλεσμα να ξαναχτιστούν. Το αρχοντικό επισκευάστηκε στα τέλη του 20ού αιώνα.
