Παιδικός καρκίνος: Η ιστορία του Νεόφυτου Νεοφύτου
Πριν από 30 χρόνια ο Νεόφυτος Νεοφύτου διαγνώστηκε για πρώτη φορά με λευχαιμία μόλις ήταν ακόμα μικρό παιδί. Σήμερα προχώρησε σε μια συμβολική κίνηση και έκανε δωρεά την «καμπάνα της ζωής» στο Μακάρειο νοσοκομείο. Ο ίδιος έχει νικήσει τη λευχαιμία δύο φορές και επέστρεψε για να δώσει ελπίδα στα παιδιά που νοσηλεύονται στην Παιδογκολογική μονάδα. Αυτό είναι το σημαντικό μήνυμα που περνάει.
Ο Νεόφυτος Νεοφύτου είχε μιλήσει στο OMEGAlive για την περιπέτεια της υγείας του.
Όταν διαγνώστηκα για πρώτη φορά, ήταν διακοπές του Πάσχα και ξαφνικά, όπως καθόμουνα στον καναπέ του σπιτιού και έβλεπα τηλεόραση, σηκώθηκα και κούτσαινε το αριστερό μου πόδι. Οι γονείς μου νόμιζαν ότι είχα χτυπήσει στο σχολείο και ήταν κάτι περαστικό. Ωστόσο, στις δεκαπέντε μέρες, άρχισε να κουτσαίνει και το δεξί μου. Τότε άρχισε η περιπέτεια με τους γιατρούς. Θυμάμαι ενδεικτικά είχαμε πάει σε 11 διαφορετικούς γιατρούς και ο καθένας έβγαζε διαφορετικές διαγνώσεις. Μετά από αναλύσεις αίματος, διαπιστώθηκε ότι είχα χαμηλή αιμοσφαιρίνη και χαμηλά αιμοσφαίρια και από εκεί άρχισα να ανεβαίνω τον δικό μου Γολγοθά.
Οι γονείς μου δεν μου είπαν ποτέ ότι είχα λευχαιμία, για να με προστατέψουν. Το είχα μάθει εντελώς τυχαία. Όταν το έμαθα ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αλλά καθημερινά οι ψυχολόγοι του Μακάρειου Νοσοκομείου, ο γιατρός, οι νοσοκόμες μας έκαναν να νιώθουμε σαν μια οικογένεια. Ενδεικτικό είναι ότι, όταν πήγαινα στον θάλαμο να κάνω τις χημειοθεραπείες μου, ήξερα ότι μπορούσα να χάσω τη ζωή μου, ωστόσο, πήγαινα εκεί χαμογελώντας. Μου έδωσαν πολλή δύναμη και κατάφερα να μετατρέψω την κατάθλιψη και τον πόνο σε δύναμη. Είχα χτυπήσει το χέρι μου κάτω στο κρεβάτι και είχα πει θα τα καταφέρω, θα νικήσω.
Την πρώτη μέρα που πήγα Λύκειο, πήγα με το καπελάκι, διότι ήταν νέο το περιβάλλον και ένιωθα ντροπή, ωστόσο, τις επόμενες μέρες έβγαλα το καπελάκι, ήταν ξυρισμένο το κεφάλι μου και έκανα τα αστεία μου.
Θυμάμαι, ένα καλοκαίρι, είχα πάθει σοβαρής μορφής πνευμονία και μεταφέρθηκα εσπευσμένα στο Μακάρειο με 42 πυρετό. Εκείνο το διάστημα κινδύνευα να χάσω τη ζωή μου. Μου είχαν βάλει μάσκα οξυγόνου και μηχανήματα ενωμένα με την καρδιά μου και επί 15 μέρες έπρεπε να κοιμάμαι καθιστός. Τότε γνώρισα και την πίστη μου από τον πάτερ Παΐσιο, ο οποίος ερχόταν στο παιδογκολογικό και προσευχόταν για μένα.
Τη δεύτερη φορά που διαγνώστηκα με λευχαιμία, μου είχαν βάλει καθετήρα Hickman, σε μια απλή ρουτίνα συνκαθαρισμού. Καθώς μου έβαλε ένα φάρμακο μέσα η νοσοκόμα, ένιωσα ένα ρίγος σε εκείνο το σημείο και τη ρωτάω «τι μου έχεις κάνει διαφορετικό;» και μου απαντάει «Νεόφυτέ μου, δεν έκανα κάτι διαφορετικό». Εκείνη τη στιγμή έχασα τις αισθήσεις μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι τον πανικό της νοσοκόμας και των γιατρών να έρθουν κοντά μου. Όταν έχασα τις αισθήσεις μου, έβλεπα τον εαυτό μου να πέφτει σε ένα τεράστιο πηγάδι. Θυμάμαι ότι κούναγα τα χέρια μου, τα πόδια μου, ένιωθα μια γαλήνη και αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι έπεφτα για ώρες ολόκληρες. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένα φωτεινό πρόσωπο στο στόμιο του πηγαδιού και με τράβηξε επάνω σε κλάσματα δευτερολέπτου, ενώ έβλεπα ότι έπεφτα για ώρες. Όταν ήρθα πίσω, το μόνο πράγμα που θυμάμαι να λένε είναι ότι «ευτυχώς, ήρθε πίσω». Η πρώτη ερώτηση που έκανα στη νοσοκόμα ήταν πόσες ώρες έχει που λείπω, και μου λέει κράτησε για 1-2 δευτερόλεπτα. Πάντα πίστευα και θα πιστεύω ότι ήταν ο ίδιος ο Θεός που με τράβηξε επάνω.
Είναι διαφορετικό το πώς ζουν τα παιδιά τον καρκίνο ή τη λευχαιμία και διαφορετικό το πώς το βιώνουν οι γονείς.
Η ομορφιά ενός ανθρώπου είναι στην ψυχή και όχι στα μαλλιά. Αν καταφέρω, να ζωγραφίσω ένα χαμόγελο στο πρόσωπο ενός ανθρώπου για μένα είναι επιτυχία.
Εξάλλου, τα ποσοστά ίασης για τη λευχαιμία, το 1993, ήταν στο 70% οι πιθανότητες να νικήσεις τον καρκίνο, ενώ σήμερα είναι περισσότερα από 82%.
Σήμερα είμαι καλά. Σήμερα παλεύω με τη λευχαιμία. Είμαι ζωντανός. Είμαι εδώ, παλεύω, δεν έχω χάσει τη μάχη! Όταν πεις, θα τα καταφέρω και αλλάξει και η ψυχολογία σου, τότε μπορείς να νικήσεις πολλά πράγματα. Να μη φοβούνται τα παιδιά και οι γονείς, διότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί. Έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Καμία φορά, ακούμε, δυστυχώς, παιδιά να μην τα καταφέρνουν, ωστόσο, τα ποσοστά ίασης έχουν αυξηθεί. Να υπενθυμίσουμε, μάλιστα, ότι μιλάμε για καρκίνο και για λευχαιμία και όχι για μια απλή ασθένεια.
Ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί! Θα βγείτε νικητές! Θα τα καταφέρετε!
Το μήνυμα του Νεόφυτου Νεοφύτου στο Facebook για τον παιδικό καρκίνο
