Μακαριστός Χριστόδουλος: Η ιστορία της κυρίας Μαρίας
Αυτοβούλως, χωρίς να της το ζητήσει κανένας, μια γυναίκα επισκέπτεται καθημερινά τον τάφο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών για να τον καθαρίζει. Η 72χρονη γυναίκα διηγείται την ιστορία της και εξηγεί γιατί περνάει κάθε μέρα οχτώ ώρες στο μνήμα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Δεν είναι ψυχικά άρρωστη όπως μπορεί να χαρακτηριστεί από κακεντρεχή σχόλια απλά έχει μεγάλη αγάπη για ένα από τους μεγαλύτερους θρησκευτικούς ηγέτες της Ορθοδοξίας.
Η συνέντευξη και ρεπορτάζ από τον Νίκο Νικόλιζα
Πριν από το επιτόπιο ρεπορτάζ μιλήσαμε με πολλούς ιερείς και ανθρώπους του Α’ Νεκροταφείου για το αν η κυρία Μαρία έχει τα λογικά της. Ολοι μάς είπαν ακριβώς το ίδιο: «Η γυναίκα αυτή αγάπησε τον Χριστόδουλο όσο κανείς άλλος. Και το θεωρεί χρέος της να τον υπηρετεί και μετά την κοίμησή του». Τον όρκο αυτόν έδωσε στα παιδιά και τα εγγόνια της: «Οσο ζω θα τον φροντίζω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου».
Η συγκλονιστική ιστορία της κυρίας Μαρίας από το Παλαιό Φάληρο δεν έχει προηγούμενο στα ελληνικά χρονικά. Συνταξιούχος, έχοντας παντρέψει τα παιδιά της και έχοντας αποκτήσει εγγόνια, αποφάσισε να ταχθεί εκεί, φροντίζοντας την τελευταία κατοικία του Χριστοδούλου.
Στο Α’ Νεκροταφείο θα βρεις την κυρία Μαρία δίπλα στο μνήμα του μακαριστού Χριστόδουλου
Οποιος βρεθεί στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας, δίπλα από τον ιερό ναό, θα δει τη φιγούρα μιας γυναίκας να φροντίζει το μνήμα του Χριστοδούλου. Σεμνή, με χαρακτηριστική φωνή και πάθος, μιλάει στους επισκέπτες για τον Χριστόδουλο, για την ιστορία του, και τους πληροφορεί για το αρχιερατικό μνημόσυνο που θα τελεστεί τη μέρα της κοίμησής του. Την πλησιάζουμε, της λέμε την ιδιότητά μας και εκείνη με ευχαρίστηση αρχίζει να μας εξιστορεί.
«Κάθε πρωί είμαι εδώ στις 6. Παίρνω το λεωφορείο από το Παλαιό Φάληρο και έρχομαι για να φροντίσω το μνήμα του Αρχιεπισκόπου μας» λέει με κατεβασμένο το κεφάλι η 72χρονη γυναίκα, η οποία στέκεται μπροστά στο μαρμάρινο μνήμα σαν φύλακας. Τη συναντήσαμε λίγα εικοσιτετράωρα πριν συμπληρωθούν 15 χρόνια από την κοίμησή του.
Ηταν σαν σήμερα, 28 Ιανουαρίου 2008, που όλη η Ελλάδα έκλαψε για τον δικό της άνθρωπο, τον Αρχιεπίσκοπο της καρδιάς της. Οπως άλλωστε έκλαψε με λυγμούς και η κυρία Μαρία όταν έμαθε για την εκδημία του. Σε κάθε της κουβέντα, όταν αναφέρει το όνομά του, είτε δακρύζει είτε κομπιάζει. «Ο άνθρωπος αυτός μίλησε και στη δική μου καρδιά όταν έβγαζε τους λόγους του. Τα λόγια του ακόμα και σήμερα αντηχούν στα αυτιά μου. Ποιος άλλος έχει πει στην Εκκλησία “Ελάτε όπως είστε”; Ποιος άλλος έδινε σε ρακένδυτους ανθρώπους χέρι βοηθείας και τους καλούσε να βρίσκονται στους κόλπους της Εκκλησίας;
Για όλα αυτά εγώ έχω υποχρέωση να τον υπηρετώ μέχρι το τέλος της ζωής μου» μας λέει συγκινημένη. Τη ρωτάμε αν πραγματικά πηγαίνει κάθε μέρα εκεί, όπως μας είχαν πληροφορήσει. «Φυσικά. Δεν έχω λείψει ποτέ, ούτε μία μέρα. Ποιος θα φροντίσει τα λουλούδια του τάφου, ποιος θα πλύνει το μνήμα;Δεν τελειώνουν όλα με την ταφή ενός ανθρώπου. Οταν αγαπάς έναν άνθρωπο, πρέπει να φροντίζεις και για την τελευταία του κατοικία» λέει και παίρνει το ποτιστήρι για να ποτίσει τα φυτά που έχει βάλει στις γλάστρες γύρω από το μνήμα.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ που κάναμε, πριν από μερικά χρόνια η διοίκηση του νεκροταφείου, βλέποντας την πιστή αυτή 72χρονη γυναίκα να ταλαιπωρείται και να παρευρίσκεται στο μνήμα του ιεράρχη, της απαγόρευσε να πηγαίνει, με σκοπό να μην πάθει κάτι η υγεία της. Ωστόσο συνέβη το αντίθετο: Η κυρία Μαρία έπεσε σε μαρασμό. Οι δικοί της άνθρωποι, μέρα με τη μέρα, την είδαν να λιώνει σαν το κερί. Δεν είχε κουράγιο ούτε να φάει ούτε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Στο άκουσμα αυτό, ένας από τους πιο πιστούς ιερωμένους του μακαριστού Χριστοδούλου, μαθαίνοντας πως η γυναίκα μαράζωνε, μεσολάβησε ώστε να της επιτραπεί και πάλι η είσοδος.
Η ιστορία της κ. Μαρίας που δείχνει το αποτύπωμα του μακαριστού Χριστόδουλου
Με την κυρία Μαρία καθίσαμε αρκετή ώρα στο Α’ Νεκροταφείο, στο παγκάκι απέναντι από το μνήμα του μακαριστού Χριστοδούλου, μιλώντας για την ιστορία της και για τις αντιδράσεις του κόσμου όταν τη βλέπουν. «Ο κόσμος με αγαπάει και με βλέπει με συμπάθεια. Οσοι έρχονται στο νεκροταφείο έρχονται και στο μνήμα του Χριστόδουλου. Ολοι τον λατρεύουν και όλοι έχουν να μου πουν μια ιστορία μαζί του» μας λέει συγκινημένη. «Δυστυχώς, έφυγε πολύ νωρίς. Αλλιώς η Ελλάδα μας δεν θα ήταν έτσι τώρα» μονολογεί. Τη ρωτάμε αν έχει παιδιά. «Εχω και παιδιά και εγγόνια, τα οποία υπερλατρεύω το ίδιο με τον Χριστόδουλο».
Στην ερώτηση αν είχε γνωρίσει τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο απαντάει συγκινημένη: «Μία φορά τον είχα γνωρίσει από κοντά και μου έχει μείνει το πρόσωπό του. Πόσο φωτεινό και καθαρό ήταν, αλλά και πώς μου μίλησε. Με πόση αγάπη. Λες και με ήξερε. Επίσης, τον έχω δει όραμα μπροστά μου, όμως είναι πολύ προσωπικό θέμα και δεν θα ήθελα να το πω στον κόσμο». Δεν φοβάται, όπως λέει, μήπως την πουν γραφική ή ότι δεν έχει τα λογικά της. Περισσότερο την ενδιαφέρει να μην πει κανείς κακή κουβέντα για τον Χριστόδουλο.
Λίγο πριν την αποχαιρετήσουμε τη ρωτάμε ποια ήταν τα λόγια που την άγγιξαν από τον Χριστόδουλο και την έκαναν να βρίσκεται για 15 ολόκληρα χρόνια εκεί, στην τελευταία του κατοικία. «Οταν τον άκουσα να λέει “Ελάτε όπως είστε, όποιοι και αν είστε”. Αυτά τα λόγια με έκαναν να τον λατρέψω και να λέω ότι είναι ο Αρχιεπίσκοπος της καρδιάς μας».
