Η Μαρία Καρυστιανού και οι άλλοι όμως γονείς των δολοφονημένων παιδιών στα Τέμπη, συνεχίζουν τον αγώνα τους για το αυτονόητο
Η τιμωρία των ενόχων για το έγκλημα των Τεμπών δεν είναι υπόθεση της Μαρίας Καρυστιανού. Είναι όλων μας. Κι ας είναι το 1,3 εκατομμύριο των υπογραφών, λίγες για μια χώρα 11 εκατομμυρίων. Ναι, λίγες. Και αποδεικνύουν το πόσο «βολεμένοι» είμαστε στον καναπέ μας.
Η Μαρία Καρυστιανού και οι άλλοι όμως γονείς των δολοφονημένων παιδιών στα Τέμπη, συνεχίζουν τον αγώνα τους για το αυτονόητο: Την τιμωρία των ενόχων. Όλων αυτών που αντί να κάνουν μια έστω πράξη που θα έδειχνε ότι μοιάζουν ακόμα με ανθρώπους, συνεχίζουν να είναι τέρατα. Αντί να θέσουν μόνοι τους εαυτόν στην κρίση της Δικαιοσύνης, συνεχίζουν να κρύβονται πίσω από ασυλίες. Ξεφτίλες. Κι όχι μόνο αυτό.
Βαδίζοντας χέρι-χέρι με το πιο σάπιο σύστημα, παλεύουν να «θάψουν» τον αγώνα της Μαρίας Καρυστιανού και των άλλων γονιών. Να μην αναφερθούν καν στην ομιλία της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ανήμερα της Καθαράς Δευτέρας. Ναι, όταν όλοι εμείς τρώγαμε ταραμοσαλάτα, κάποιοι έδιναν μία ακόμα μάχη στη μνήμη αυτών που δολοφονήθηκαν. Μια μάχη που κάποιοι επιδιώκουν να «θάψουν». Ντροπή.
Μια ομιλία, που όσοι κανονικοί την είδαν και την άκουσαν, όσοι νιώθουν ακόμα άνθρωποι, όσοι δεν θεωρούν τα Τέμπη δυστύχημα αλλά δολοφονία, δεν ήξεραν πώς να νιώσουν στο τέλος… Περήφανοι ή βαθιά ντροπιασμένοι. Περήφανοι για το ότι μια χαροκαμένη μάνα βρήκε το κουράγιο να σταθεί όρθιο και να ενημερώσει όλη την Ευρώπη για το τι συνέβη εδώ ή βαθιά ντροπιασμένοι για το Κράτος που περιγράφει; Γι’αυτά που έχουμε επιτρέψει να μας συμβούν. Για αυτά που μας συμβαίνουν. Για το νταβατζηλίκι που δεχόμαστε. Για την αναισχυντία που μας διακρίνει. Για το ότι το σύστημα συνεχίζει να δουλεύει για να «θάψει» την Καρυστιανού και δεν… χόρτασε που έθαψε το παιδί της. Τα παιδιά των Τεμπών. Τα παιδιά μας.
Για το ότι οι υπογραφές ήταν μόνο 1,3 εκατομμύριο…
Για το θράσος όλων αυτών που θα… αποδώσουν Δικαιοσύνη για τα Τέμπη, τον Κολωνό, το Μάτι, την Εύβοια, την Ηλεία… Για το μπουρδέλο που ζούμε.
Ακούστε κάποιοι για να τελειώνουμε. Στα παλιά μας τα παπούτσια η κομματική σας ταυτότητα. Είμαστε απέναντι σε όλους τους δολοφόνους. Σε όλους όσοι πάτε να «θάψετε» το δίκαιο και τις ευθύνες σας. Σε όλους όσοι θάψατε τους ανθρώπους μας. Τα παιδιά μας. Τέλος.
